پشیمانی ماند و جانم نی
غمم آتش ماند و مرحم نی
مرا تنها بگذار و آرم می
خماری است، تاوانه یارم نی
فراموشم،بودم که، مردم کی؟
روانم من، چو آب، درنگی نی
دگر باره گفتی شماری بیست
که تنها من، خوارم و بارت نی